Gülen Çocuk Gözler Hikayesi

Kederden öleceğini sandığın anlar olur. Dünyaya küstüğün, kendine darıldığın anların. Hiç bir şey ve hiç kimse seni kandıramaz ve seni alıp bir güzelliğin kenarına götüremez hiç bir güç.
Ne annenin şefkatli sözleri, ayrılıklar sonrası babana kollarını açıp koşmaların ne de sevgilinin kollarına düşmeler seni avutamaz..
 
Devamı beni böylesi anlarda avutan tek şey çocuk gülüşleri. Sıcak çocuk bakışları. Annesinin elinden tutmuş düşmemek için zorlanarak yürüyen, yada babasının kucağında elini uzatıp simit isteyen çocuklar. Sonra her gördüğünü istemeye başlayan ve ağlarken birden gülen çocuklar.
 
Umarsız, dünyaya meydan okuyan acıları silip süpüren gülüşler. Küçük inci tanesi seyrek iki diş. Sıcak ışıl ışıl iki göz. Sanki biri yıldızları geceden çalmış da o ufak yüze monte etmiştir. Işıl ışıldır gülünce... Onlara bakarken, onları seyrederken birden bire ne keder kalır ne hüzün. Beni alır bir aydınlık sabahtan bir diğerine taşır. Onlarla başlarım gülmeye, onlarla ağladığım gibi....
 
Çocuklarla göz göze gelmek için dikkatini çekmeye çalışırım. Beni görse ne yapacağımı bilmeden verdiğim bir uğraştır bu. Çocukların umurunda değildir dünya, ben ve kederim. Gördüğünü ister canı isterse ağlar birden sebepsiz yeniden güler. Görmese de beni, göz göze gelmesek de o güzelim gözleri izlemek o sıcak gülüşleri tatmak adamda ne keder kor, nede umutsuzluk.
 
Dünyanın her yerinde çocukların yüzünde açan aynı çiçektir, bin bir rengiyle aynı kokuya duran. Çocuk gülüşler, çocuk sevişler hep aynıdır. Bazen Afrika da açlığı dizlerinde titreme bir kara çocuğun yüzünde görürsün onu. Bazen bir sarı saçlı mavi gözlü kızın yüzünde. Ya da Diyarbakır da kara saçları kir içinde ürkek çekingen bir oğlanın yüzünde.
 
Varoşlarda da olsa, şehrin en lüks semtinde de hep aynıdır o. Ne yokluk bilir ne yoksulluk. Ne varlık bilir ne de bolluk. Bildiği bir tek şey vardır sıcak ve candan gülmek. Ve hiç kimse bu güzel bu sıcak gülüş karşısında kayıtsız kalamaz.
 
Silemediği acı, yıkamadığı umutsuzluk yoktur o gülen çocuk gözlerinin.
 
Hiç düşündünüz mü, ne çok şey borçluyuz çocuklara. Işıklı gözlerine, sıcak gülüşlerine... Adı Başaktır, Berfin. Belki de Ozan ya da Gökçe ne fark eder ki adının ne olduğu... Gözleri hep aynı gülüşleri hep öyle sıcak değil midir?...
 
Ben kendi payıma çok şey borçluyum. Acılarımı yıkadım. Karamsarlığa düştüğüm her seferinde, umutlarımı yeniledim çocuk gülüşlerin aydınlık sabahında...